بیا بریم دریا کنار...

حمیرا روی " استیج" داره می خونه و من هم تو حال وهوای این که ای خدا بزن پسِ گردنِ" ضعیفه ای" چیزی مارو خیلی " اسپشیال" دعوت کنه به این دریا کنار ببینم به امید خدا فحشا بیداد میکنه یا نعوذ بالله نه!؟ اما غافل از اینکه " کانکشنِ" من با "حی لایموت" چند صباحیست دچار خسران شده و آنچه که نباید روی دهد روی داد... غول تشنی رفیقمون بود که سالِ اول، هم اتاق که چه عرض کنم، هم آغورمان بود و از محسناتش هرچی بگم دروغ گفتم و گناهی به خیلِ عظیم گناهانِ خودم افزوده ام. خلاصه جنابِ مستطابِ گرام ما را دعوت نموده به دریا کنار برای " پرزنتیشن" و قس علی هذا... ما هم از خدا خواسته دعوت را لبیک گفته و مقدار متنابهی پیاده روی و یک "کورس" تاکسی را سوار شده و به "کعبه ی آمال" که همانا دریا کنار بود رسیدیم.

ولی ای داد بیداد... اینجا امنیتی تر از آن چیزی بود که فکرش را می کردم، کارتِ ویلا می خواستن و رفیقِ شفیقمان هم دست از پا درازتر گفت ندارم و زنگ میزنم که از تو یکی از بچه ها بیاد و ما را به یُمنِ وجودِ ایشان به داخل راه بدهند. من هم که اینجور وقتا " ژنِ " بچه زرنگیم گُل می کند بدونِ مشورت و طی یک عملیاتِ ایذایی و با زدنِ یک " پا تک" به طور معجزه آسایی از آنطرفِ درِ ورودی سر در آوردم و با پرروییه هرچه تمامتر به دوستم گفتم که چرا وایسادی؟! و هم زمان که این کلمات داشت از زبانم ادا می شد، با اعتماد به نفسی فراوان، رو به میر غضبان (شما بخوانید نگهبان) نمودم و با لحنی که فقط از یک " دون ژوان" قابلیتِ ساطع شدن داره، گفتم:" آقا مهمانِ بنده هستند" و با همین کار دوستمان را در شوکی بس عظیم فرو برده و آن گونیه سیب زمینی (منظور همان دوستمان هست) را کشان کشان به داخل کشانیدم.

ورودِ ما و پا قدمِ ما فرخنده تر از آنی بود که فکرش را می کردم. " آفیسِ" شماره 2یشان لو رفته و سیلِ عظیم پناهجویانِ متواری به آفیسِ ما! آنقدر زیاد بود که دیگر جای سوزن انداختن هم نبود چه برسد به منِ " یالقوز"... خلاصه شب را آغازیدیم و شلوارک به پا، گشتی در آن " فردوس گونه جا " زدیم، وه که چه جایی بود، انگاری که به " بلادِ فرنگ" رفته (البته به حمدالله با دُزِ کمترِ فحشا و فقرِ فرهنگی) و خود غافل بوده ایم. گشتی زدیم و نظاره گر ویلا هایی بودم با معماری و " ویوو"یی فوق العاده که قبلا فقط در "بوورلی هیلز"، آن هم در فیلم های 18+ ( برای تنویر افکارِ عمومی باید عرض کنم که من لمسِ نا محرم اگرچه سهوا و به دور از عمد هم بوده باشد را 18+ می دانم) دیده بودم. دخترکانی دیدم ورزشکار و دوچرخه سوار که کسی را هم در " ترْکِ" خود سوار نمی کردند گویی، "لیدیی" دیدم که با سگِ محترمشان در کمالِ آرامش و آن هم ساعت 2 نصفه شب مشغولِ پیاده رویی بودند و می دیدم که زیر چشمی به پاچه های من نگاه می کرد و می توانستم حدس بزنم که در دل می گوید این خرس ِ بزرگِ پشمالو چقد شبیه آدمیزاد است! قر دادنهایی متناوب و بدونِ وقفه را در ساحل شاهد بودم که آهِ از نهادِ هر انقلابیی( انقلابیونی همانند دکتر " چگوارا") بر می آورد چه برسد به منِ سراپا تقصیر.
القصه، شب را با رگ هایی اشباع شده از " آدرنالین" و در حالی که روی هم رفته " ربعِ" ساعت چشم بر هم ننهادیم سپری کردیم و صبح ِ الاطلوع مراسمِ پر فیضِ " پرزنتیشن" را به جا آورده و نه من " مقبولِ" دوستان واقع شدم و نه آن ها " موثوقِ" من گشتند و این خود بهانه ایی شد که بعد از چند ساعتی "وردِ" نخود نخود هرکه رَوَد خانه ی خود را بخوانیم و من به "خوابگاه نامی" که تختمان در کنجی در آن منتظرِ نزولِ اجلالِ ما بود تا "همخوابگیمان" را دوباره از سر بگیریم، تشریف بردم و آن ها هم رفتند "سی " کارِ خودشان.
..............................................
بی حال نوشت: دلِ خوش سیری چند؟!