این پست رو نخونید، بی خودی نوشتمش! (2)

ادبیات فارسی پر است از مشاهیری که ابیاتی نغز و البته پر مغز گفته اند و می توان ساعت ها در آن غور کرد و از آن ها لذت برد. ابیاتی از مجمعوه شعرهایی که به اوج و حضیضت می کشانند و عرش و فرش را رخ عیان می نمایانند...

از آن ابیاتی که همیشه می توان ورد زبان داشت زیاد هستند. استادان به نام هم زیاد هستند که در تارک تاریخ، اسامی همانند سعدی، مولانا و حافظ در آن درخشانند.

اشعار عارفانه ی مولانا و نی نامه ی شروع مثنوی معنوی و ...

یا وقتی که می گوید:

خـُنک آن قمار بازی که بباخت هرچه بودش

بـِـنماند هیچش الا هوس قمار دیگر...

شعری از سعدی با مضامینی اخلاقی که می گوید:

سگی پای صحرا نشینی گزید به خشمی که زهرش ز دندان چکید

تا می رسد به آنجا که 

توان کرد با ناکسان بدرگی ولیکن نیاید ز مردم سگی( که اگر بود میدید چه پاچه ها که گرفته نشده در این دوران!)

و حافظ که می گویدم بخوان:

... هر خدمتی که کردم بی مزد بود و منت

یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت...

یا شاعرانی که برای بسیاری از ما شاید گم نام باشند همانند امیر معزی که من دو بیت از یکی از غزل هایش همیشه لقلقه ی زبانم است و آن دو بیت این است:

ای ساربان منزل مکن جز در دیار یار من

تا یک زمان زاری کنم بر ربع و اطلال و دمن

ربع از دلم پرخون کنم خاک دمن گلگون کنم       

اطلال را جیحون کنم از آب چشم خویشتن

....

البته ابیات بسیار زیادی از شاعران کلاسیک همیشه در حافظه ها هست و هر کس به فراخور حال خود به چند بیتی تعلق خاطر پیدا کرده است ولی این باعث نمی شود که از معاصرانی همانند فریدون مشیری و شاهکارهایش و البته شعر کوچهاش و یا شاملو آن گاه که می گوید :

در این جا چار زندان است 

به هر زندان دو چندان نقب، در هر نقب چندین حجره، در هر

حجره چندین مرد در زنجیر ...

و ادامه ی داستان وار آن که می گوید که:

من اما هیچ کس را در شبی تاریک و توفانی نکشته ام

من اما راه بر مردی ربا خواری نبسته ام

من اما نیمه های شب ز بامی بر سر بامی نجسته ام ...

و به آن جا می رسد که می گوید:

مرا گر خود نبود این بند، شاید بامدادی همچو یادی دور و لغزان،

می گذشتم از تراز خاک سرد پست ...

جرم این است !

جرم این است ! 

و یا نمی توان به راحتی از بهار ( که ترانه ی مرغ سحرش و اجرای بی نظیر آن توسط محمدرضا شجریان مرغ دل را به پرواز در می آورد) سهراب و نیما ( با ققنوسش که بیداد کرد...) و یا حتی اخوان ثالث که در گوش قاصدک می خواند : 

قاصدک! هان چه خبر آوردی؟

از کجا وز که خبر آوردی؟

خوش خبر باشی اما، اما

گرد بام و در من بی ثمر می گردی...

و ده ها و شاید حتی صدها شاعر و هزاران بیت دیگر که در این مجال نمی گنجند همه و همه می توانند ما را به عرش ببرند و این همه گفته شد تا که بگویم که من ِ سرشته شده از گـِل، گاه گداری هم که شده باید با فرشیان هم کلام شوم و چند بیتی نغز را که سروده اند بخوانم و تکرار کنم حتی اگر در اوقاتی هم وِرد زبانم گشته اند از آنها بیابم معانی را...

از این شاهکارها یک مورد را به عنوان مشت نمونه خروار با شما شریک می شوم و چه زیبا سروده اند که:

عمو سبزی فروش، بله

من تـُرب می خوام، بله

تو رو یه رب(ـع) می خوام، بله

من نعنا میخوام، بله

تو رو تنها می خوام

و این چنین ذات آدمی( بخوانید شوخ ِ شب)  آمیخته می شود با آنچه که باید آمیخته شود!

پ.ن: اینم از اون پستاس که ارزش ِ خوندن نداره و صرفا برای این بوده که همه نبودنامو تلافی کرده باشم!