پوچ انگاری ها و فلسفه ی زندگی من!

1- وقتی صحبت از سربازی می شه و اینکه باید 2 سال تمام بیگاری کنم  گُر می گیرم از این همه ظلم و به خاطر ِ بعضی محذورات اخلاقی نمیرم که عضو بس*یج بشم تا بلکم چند ماهی از خدمتم کم بشه، اما گاهی این فکر با اطمینان از غلط بودنش مثل خوره به جونم میوفته که کدوم محذورات؟! که چی بشود مثلا؟! گور ِ بابای همه ی محذورات، بچسب به همین جماعت مردمی! و چند ماهی که از عمرت تلف میشه رو نذار بشه.

2- هر وقت که میرم سرویس بهداشتی خوابگاه و میبینم که داره از شیری آب چکه میکنه شیرو محکم می کنم و از هدر رفتن آب جلوگیری می کنم، اما امشب این کارو نکردم، عمدا نکردم. این فکر به ذهنم  اومد که چی مثلا، شیرو ببندم که مملکتم از این خرابتر نشه؟! به من چه آخه؟! گور ِ بابای... .

3- خیلی سعی می کنم که از دروغ دوری کنم، معمولا هم می کنم، اما چند وقت پیش دروغی گفتم که بزرگتر از اون چیزیه که فکرشو بکنید، دروغی که از یک جریان که داره ذره ذره آبم می کنه شاید خلاصم کنه. هیچ توجیهی براش ندارم اما با این حال زیاد از این کارم ناراضی نیستم هرچند هر از گاهی به خودم نهیب می زنم که دیگه هیچی نگو مرتیکه، دستت رو شده برام، فقط شعار میدی و بس!

پ.ن: پر میشم از این تضادها، تضادهایی که به مرحله ای می رساندم که دیگر هدف وسیله رو برام توجیه میکنه، می ترسم از ادامه پیدا کردن ِ این روند چون تبدیل به موجودی خطرناکم می کند.