در بابِ ناوگان حمل و نقل!

مسافرت با قطار برای من خیلی دلچسبِ؛ قسمت اعظم این دلچسب بودن به خاطرِ وجود مبارک و پر برکتِ توالتِ. هر بار که با قطار مسافرت میکنم، خودم رو ملزم به قدم نهادن در آن وادی می کنم و دو چیز از همه برام جالب تره که یکیش اعتماد به نفسمو تقویت می کنه و دیگری روحیه ی جستجوگرمو قلقلک میده. اولین مورد که بهم اعتماد به نفس میده، حفظِ تعادلْ وقت نشستن روی کاسه توالت است که همیشه سربلند هستم پس از اتمام کار. اون یکی که کنکاشگریمو به رُخ میکشه اینه که افاضات (شما بخوانید اضافات) ما به طرز متهورانه ای به روی ریل می افته و این یعنی سوراخ بودن کاسه توالت، ریل رو دیدن در حال حرکت و رشد بی رویه ی گیاهان (چه بسا دارویی) در مسیری پر پیچ و خم.

یک بار عمدن و بدون احتیاج ِ رفتن ِ به خلا، به توالت هواپیما رفتم (بله ما هم هواپیما سوار شده ایم!) به امید اینکه بتونم شهری رو که از روش رد میشدیم از نمایی متفاوت ببینم اما...

جا داره از نبود توالت در اتوبوس بسیار بسیار گِله بکنم چون بحران های بیشماری رو برام ایجاد کرده.

+ song of life ( به نظرم فوق العاده س و ارزش دانلود کردن و دیدنو داره)

....................................................................

++راضیم به ر ِضایَت وقتی راضی نیستی به ر ِضایَم. بذار به اسم منم تموم بشه هرچند ...

(خودش می دونه با کیَم!)